Kva eg skulle ønske fosterforeldra mine visste

Å vere fosterbarn er ei reise fylt med mange utfordringar og lærdommar. Eg har fått erfaringar som eg kanskje ikkje visste då, men som eg no ser som viktige for både meg som barn og for mine fosterforeldre. Det er mykje eg skulle ønske fosterforeldra mine visste tidlegare, for det kunne ha gjort overgangen til fosterheimen enklare, og det kunne ha hjelpt meg til å føle meg tryggare og meir sett.

1. Traumer kjem ikkje alltid i form av store hendingar

Ein av dei viktigaste tinga eg skulle ønske fosterforeldra mine visste, er at ikkje alle traumer synest på overflata. Det er lett å tenkje at eit barn som har opplevd overgrep, misbruk eller omsorgssvikt vil vise synlege teikn, men ofte kan traumer vere usynlege. Det kan vere små ting som manglande tillit, vanskar med å uttrykke følelsar, eller ei konstant kjensle av å vere på vakt. Ein treng ikkje alltid å ha stor livshistorie for at det skal liggje djupe sår.

2. Det tar tid å utvikle tillit

Tilliten mellom meg og mine fosterforeldre var ikkje noko som kom raskt. Det tok tid. Eg måtte lære å stole på dei, og dei måtte lære å stole på meg. I starten kunne små ting trigge usikkerheit, og det kunne vere vanskeleg å uttrykke behovene mine. Eg ønskte at dei visste at det ikkje var eit teikn på at eg ikkje likte dei eller ville vere der, men at det berre var min måte å beskytte meg sjølv på. Ein må vere tålmodig og forstå at tillit må byggjast opp steg for steg.

3. Eg var ikkje eit “problem” – eg trengde berre tid og forståing

Det var periodar då eg følte meg som eit problem for fosterforeldra mine. Dei prøvde å hjelpe, men eg kunne ikkje alltid uttrykke kva eg trengde eller følte. Eg skulle ønske at dei visste at mange av mine reaksjonar kom frå ei indre usikkerheit eller ei historie med å ikkje vere sett. Det eg trengde var ikkje alltid løysingar, men støtte til å forstå meg sjølv og dei følelsane eg hadde.

4. Vilkår kan endre seg raskt – det gjeld å vere fleksibel

Barna som kjem inn i fosterhjemmet kjem ofte frå mange ulike bakgrunnar, og det skjer mykje på kort tid. Eg skulle ønske fosterforeldra mine visste at det som fungerer i ein fase kanskje ikkje fungerer i neste. Når ein er fosterforelder, kan barnet endre seg raskt på grunn av utvikling, omstilling eller traumatiske opplevingar. Det er viktig å vere fleksibel og tilpasse seg, heller enn å prøve å få barnet til å tilpasse seg til alt som er normalt i heimen.

5. Kjensla av å høyrer til kjem ikkje alltid med ein gong

Å bli ein del av ein familie som ikkje er biologisk, kan vere utfordrande. Eg skulle ønske fosterforeldra mine visste at det tok tid før eg følte meg som ein del av familien. I starten kan det vere at barnet føler seg som ein gjest, eller at det ikkje heilt forstår kva plass det har. Det handlar ikkje om at dei ikkje bryr seg, men om at barnet har ei historikk som kan føre til usikkerheit på kva det vil seie å vere ein del av ei ny familie. Det er viktig å skape rom for at barnet kan finne sin plass, sjølv om det kan vere langsamt.

6. Eg trengde å bli sett som ein individ, ikkje som eit “fosterbarn”

Sjølv om eg var eit fosterbarn, skulle eg ønske at fosterforeldra mine visste at eg hadde mine eigne interesser, ferdigheiter, og drømmar. Eg var meir enn berre ein del av fosterheimsordninga – eg var meg. Ofte treng ein som fosterbarn å bli sett utan å bli definert av den bakgrunnen ein kjem frå. Å bli behandla som ein heilt vanleg del av familien, og ikkje berre som eit “fosterbarn,” gjorde meg i stand til å finne sjølve mitt.

Eg har lært mykje på min reise som fosterbarn, og mange av erfaringane mine har gjeve meg innsikt som eg ønskjer å dele med fosterforeldre. Det er ein prosess å forstå barnet sitt, men tålmodighet, forståing og omsorg er nøkkelen. Det å kunne vise støtte og kjærlighet når barnet treng det mest, er ofte det som betyr mest – meir enn alt anna.

Kjenn deg fri til å dele dette innlegget med andre fosterforeldre eller personar som vurderer å bli fosterforeldre. Det kan kanskje vere ein nyttig refleksjon på reisa de går på. 💛

Har du erfaringar som fosterbarn eller som fosterforelder? Del gjerne tankane dine i kommentarfeltet!