Eg har fått spørsmålet fleire gonger: "Kvifor budde du ikkje hos foreldra dine?" Dette spørsmålet har alltid vore vanskeleg å svare på, men det har også vore ein del av mi historie som er viktig å dele.
Frå ein plass til ein annan
Då eg var litt over eitt år, vart eg omplassert til ei beredskapsheim på grunn av ei bekymringsmelding. Der budde eg i 1-2 månader før eg vart sendt tilbake til dei biologiske foreldra mine. Denne perioden varte i 2-3 månader, før barnevernet bestemte at eg ikkje skulle bu der. Eg blei flytta tilbake til beredskapsheimen, der eg budde i 9 månader. Til slutt, då eg var 2,5 år, fekk eg ein fosterheim, for godt.
Kampen om stabilitet
Etter kvart som eg blei flytta frå ein plass til ein annan, kjentes det ut som om ingenting var stabilt. Kvar gang eg trudde eg hadde funne eit trygt stad, vart alt rasert av nye vurderingar og avgjerder om tilbakeføring. Barnevernet skulle vurdere kva som var best for meg, men for meg som barn var det ikkje alltid lett å forstå det. Eg følte at eg var berre ein sak i eit system som ikkje visste kva som var best for meg.
Å finne ro
Det kom eit tidspunkt der barnevernet stilte spørsmålet: "Vil du tilbake til foreldra dine?" Men korleis kan eit barn vite kva som er rett for dei? Eg var altfor ung til å forstå konsekvensane av det som skjedde, og eg visste berre at eg ville ha ro og stabilitet. Eg ville ikkje ha fleire vurderingar og tilbakeføringar, eg ville berre føle meg trygg.
No veit eg at eg ikkje saknar noko eg aldri hadde. Eg treng ikkje leite etter svar meir. Eg har valt å leve vidare utan å sjå tilbake.
Er du i ein liknande situasjon?
Eg veit at eg ikkje er åleine om å ha opplevd å vere eit barn som måtte navigere eit system som ofte verkeleg ikkje visste kva som var best. Har du opplevd noko liknande? Del gjerne i kommentarfeltet! 💛
Legg til kommentar
Kommentarer